Friday, 4 December 2009

Film review: "Dogtooth" by Yorghos Lanthimos

In any single family, grouping of people, society or religion, there is a code of conduct, a set of rules, a system, a “local” jargon, a way of functioning, a God even, that are unique. In Lanthimos’ film, the central symbol / myth (God?) is the canine tooth (hence "Dogtooth"), the fall of which marks the passage into adulthood. Until that critical moment comes, the children of the family are supposed to undergo a thorough education, which should equip them with all the necessary means to face the tough realities of life “out there in the wilderness”. The demonization of “the world out there” is used to justify the whole way the system within the family house walls functions.

There is a natural leader, the “caring father”, whose commands constitute the body of law that every child must obey, “in its own interest” and “in the global interests of the family”. There is a (relatively) passive mother, whose central function seems to be to confirm anything the father says, but whose potential to procreate also serves as an instrument of blackmail, by menacing the children that if they are not “good”, they will get more brothers and sisters and will have to share their rooms and favorite objects with them!

And then there are the children, two daughters and a son (plus an invisible son!), who not only constitute the embodiment of the parents’ fantasies, but also their guinea pigs – the very subjects of the parents’ experiment. Their acts of obedience are duly rewarded and any deviation from the rules on their behalf is firmly and severely punished. Everything they do or say is more or less either good or bad. But one shouldn’t necessarily reduce this aspect of the scenario as meaning that this family symbolizes a manicheistic world: instead, it can be more beneficial for the spectator to see it as a tool of simplification, without which many of the elements of the family’s system could become too complex to analyze whilst watching the film. What matters most is not so much the “good vs. bad” aspect of actions and words, but rather the very existence of good and bad in the subjects’ conscience, as a filter through which any thought or whim must pass before being embodied into action or expressed. For when it comes to the climax of the story, one of the daughters (Angeliki Papoulia) will not make a choice between good and bad: rather, she will have to choose between obedience to her inner drive or to the system.

If the tooth of a dog is a symbol of threat to the eyes of human conscience, the fall of a “dogtooth” of a human can be seen as a symbol of threat to collective human conscience.

French trailer of "Dogtooth" (watch it on youtube)

Wednesday, 10 June 2009

Get married

In any case, you should get married.
If your partner is good, you shall be happy
- otherwise in love.

.

Thursday, 14 May 2009

Περί Θεού κι Ανθρώπου

Ο Θεός έπλασε τον Άνθρωπο κι αυτός μεγάλωσε
- έχει όμως ακόμη δρόμο πολύ να διαβεί.

Ο Άνθρωπος κάνει το παν να επεκτείνει τη ζωή του
- η ζωή κάνει το παν να τον διαψεύσει.

Ό,τι χωρά τ'Ανθρώπου ο νους και του Θεού χωρά
- τ'Ανθρώπου όμως δε χωρά όσα και του Θεού.

Στου Θεού το σενάριο είμαστε αγωνιστές
- Εκείνος είναι το Έργο.

Όσο κι αν εσύ κι εγώ άλλο θεό προσκυνάμε
- Ένας μάς κάνει κουμάντο.

Saturday, 2 May 2009

A Burning Issue As Light As Smoke

.

DEFINITELY WORTH READING

In her "Best Non-Fiction" blog, Jodi Bullock writes about the (cons and) pros of smoking.

She introduces us responsibly to this crazy sport of smoking, as any decent person aware of the risks entailed by it might want to do when writing for the general public. But she does so in style. Using a variety of nuances in her choice of vocabulary when it comes to expressing her personal opinion about whether one should or shouldn't smoke, she introduces the subject in a way that shouldn't frighten away anti-smokers, before discreetly moving into her obviously cherished territory of Smokophilia.

Her tone is light, casual, straightforward and self-assured, her thoughts are clear and often humorous and although her point of view is personal (and based on personal experience), it is respectful of non- and anti-smokers alike.

Overall, a witty approach, free of pretentiousness, a (seemingly at least) honest account of personal experiences and behaviour, with great awareness on the issue and, towards the end,
a stimulating approach to Death, the often-feared friend of smoking, that so many people think they know so much about.

.

Ελληνόγλωσσο Διαδικτυακό Λεξικό Συνωνύμων

Στο υπό κατασκευή Ελληνόγλωσσο Διαδικτυακό Λεξικό Συνωνύμων, συναντά κανείς τις εξής συνώνυμες λέξεις, φράσεις κι εκφράσεις για τη λέξη πεθαίνω:

αγκομαχώ, αναπαύομαι, αναπαύομαι εν Κυρίω, απέρχομαι, αποβιώ(-ώνω), αποδημώ εις Κύριον, αποθαίνω, αποθνήσκω, αποκοιμιέμαι (-ούμαι, -ώμαι), αποτελειώνω, αποχαιρετώ τη ζωή (-τον κόσμο), αφανίζομαι, αφήνω τη ζωή (-τον κόσμο), βασανίζω, βασανίζομαι, βγάζω την ψυχή (-νοκ άουτ), βγαίνω νοκ άουτ, βλέπω τον άγγελό μου, γουστάρω, διαλύω, διαλύομαι, δύω, εγκαταλείπω τη ζωή (-τον κόσμο), είμαι ενόψει του (μοιραίου) τέλους, εκδημώ εις Κύριον, εκλείπω, εκπνέω, εξαντλιέμαι (-ούμαι, -ώμαι), εξαντλώ, εξασθενώ, επέρχεται το μοιραίο (-το τέλος), επιθυμώ διακαώς, επίκειται το μοιραίο (-το τέλος μου), έφτασε η στερνή μου ώρα, θανατώνω, θνήσκω, καραγουστάρω, καταβασανίζομαι, καταβασανίζω, κατακουράζομαι, κατακουράζω, καταπονώ, καταστρέφομαι, καταστρέφω, καταταλαιπωρούμαι, καταταλαιπωρώ, κατεξαντλιέμαι (-ούμαι, -ώμαι), κατεξαντλώ, κλεί(ν)ω τα μάτια, κόβεται/κόβω το νήμα της ζωής μου, κοιμάμαι (-ούμαι, -ώμαι), κοιμάμαι τον αξύπνητο, κοιμώμαι εις Κύριον, κουράζομαι, κουράζω, λαχταρώ, λιμοκτονώ, λιποθυμώ, λύνομαι, μεθίσταμαι εις τας αιωνίους μονάς, μένω ξερός (-στον τόπο, -τέζα), με παίρνει ο Χάρος, μεταναστεύω στον άλλον κόσμο, μου βγαίνει η ψυχή, μυρίζει λιβάνι, ξεθεώνομαι, ξεθεώνω, ξεκαρδίζομαι, ξεψυχώ, παλεύω με το Χάρο, παραδίδω/παραδίνω το πνεύμα (-την υστάτην πνοήν, -την ψυχή), πάσχω, πάω, πονάω (-ώ), πνέω τα λοίσθια, ποθαίνω, σβήνει η φλόγα της ζωής μου, σβήνω, σκοτώνομαι, σκοτώνω, σπαρταρώ, σφαδάζω, σώθηκαν οι μέρες μου (-οι ώρες μου), ταλαιπωρούμαι, ταλαιπωρώ, τα κακ(κ)αρώνω, τα παίζω, τα τινάζω, τελειώνω, τελευτώ, τρελ(λ)αίνομαι, τρελ(λ)αίνω, τρεμοσβήνω, τρώω τα ψωμιά μου, υποφέρω, υποκύπτω στα τραύματά μου (-στο μοιραίο), φεύγω, χαροπαλεύω, χτικιάζω, ψοφάω (-ώ), ψυχομαχώ, ψυχορραγώ

!!!

.

Wednesday, 29 April 2009

Moments of urban relief?

Video from You Tube
This video was filmed in Antwerpen, at the central train station. Kids and adults create and witness a moment apart in their urban life - a post-Picassian choreography that perhaps aims at being more than just entertainment. If so, does it seem to succeed? Has this public place been transformed radically? If it has, does it matter for how long and how? Or for what purpose?

The Aboriginal approach to life

"Some Thoughts about the Philosophical Underpinnings of Aboriginal Worldviews," by Mary Graham, in the Australian Humanities Review (Issue 45, November 2008).

If the western-world approach to "What's it all about?" corresponds to something like "What's the meaning of life?", the Aboriginal (and pre-Picassian) one might be "What is it that wants to know?" This essay explores some deeper differences between the two.

Philosophizing in groups

Philosophers usually think when they're alone, in their study, or sitting on the edge of a cliff. But every now and then, some of them do meet up to discuss. One such occasion is the World Congress of Philosophy, held in a different place every five years. Anja Steinbauer and Rick Lewis of "Philosophy Now" attended the 2003 edition of the congress, held in Istanbul and reported on it. Click here to read their article.

United by music - "One Love"

Musicians love getting together and expressing themselves collectively - even if they live and work continents apart.

Video from You Tube

Monday, 27 April 2009

Να μην κατακρίνουμε ανθρώπους

Ας πάψουμε πια να κατακρίνουμε τους συνανθρώπους μας! Ο καθένας μας πράττει πολλά και διάφορα και λέει άλλα τόσα. Μεμπτές πράξεις και λόγια (υπό το φως της προσωπικής αντίληψης του καθενός μας) μπορούμε να βρούμε σε όλους (εννοώ, ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό). Η μομφή όμως, που κι αυτή αποτελεί έκφραση της προσωπικότητάς μας, δεν πρέπει να εκτροχιάζεται με τρόπο ώστε να βάλλει κατά του ανθρώπου τον οποίον θεωρούμε υπεύθυνο για τη μεμπτή πράξη ή τον μεμπτό λόγο.

Για να μην χάσει την αξία της (και τη δύναμή της), η μομφή θα πρέπει να βάλλει κατά της πράξης ή του λόγου - και να περιορίζεται σε αυτά. Έτσι εκφράζουμε τη διαφορά μας χωρίς να τροφοδοτούμε αντιπάθειες, οι οποίες εύκολα μετατρέπονται σε έχθρα, έπειτα σε μίσος και τελικά σε αλληλοεξόντωση.

Ο Άνθρωπος και μια μακαρονάδα

Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα όλον, με σώμα, ψυχή και πνεύμα - ασφαλώς. Όμως δεν αποτελείται από αυτά όπως μια μακαρονάδα μπολονιέζα αποτελείται από σπαγγέτι, κιμά, ντομάτα, κρεμμύδι κ.τ.λ. Κι αυτό διότι μια μπολονιέζα δίχως κιμά παυεί να είναι μπολονιέζα, ενώ ένας άνθρωπος χωρίς ψυχή δεν παύει να είναι άνθρωπος.

Saturday, 25 April 2009

«κερητίζειν εστί μετά τέρψεως αθλεύειν»

Οι τελικοί των πλέι-όφ των πρωταθλημάτων Ελλάδος χόκεϊ ανδρών και γυναικών θα διεξαχθούν την Κυριακή, 26 Απριλίου, στις αθλητικές εγκαταστάσεις του Άγιου Κοσμά (δίπλα στο προπονητικό κέντρο της εθνικής ποδοσφαίρου).

Για τον τίτλο στους άνδρες, οι μόνιμοι (από το 2001) πρωταθλητές Ελλάδος Ναπαίος Απόλλων και Α.Ο.Χ. Υμηττός θα διασταυρώσουν «τα μπαστούνια» τους στις 2 μ.μ. Στον τελικό των γυναικών, που θα αρχίσει στις 6μ.μ., η ομάδα του Αγ. Λαζάρου θα προσπαθήσει να εκθρονίσει τον αήττητο φέτος Ο.Χ. Αθηναίων, ο οποίος έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδος τις τέσσερις τελευταίες χρονιές.

Η είσοδος για τους θεατές είναι δωρεάν και στους δύο αγώνες και αποτελεί μοναδική ευκαιρία, για όσους το επιθυμούν, να ανακαλύψουν ένα άθλημα που παραμένει σχετικά άγνωστο στη χώρα μας, παρ’ότι ο πρόγονός του (το κερητίζειν) παιζόταν στην αρχαία Αθήνα ήδη από τον 6ο αιώνα π.Χ! Όσοι προσέλθουν, θα μπορέσουν να διαπιστώσουν ιδιοίς όμμασι ότι (όπως έλεγαν οι αρχαίοι) το «κερητίζειν εστί μετά τέρψεως αθλεύειν».